Αναμφισβητητά ήταν το πιο..διαβαστερό καλοκαίρι μου!
Η (αναγκαία) απόφασή μου να μείνω στη πρωτεύουσα τις μέρες των "διακοπών" μου, πέρα από κάποιες μικρές αποδράσεις για δροσιά, με ώθησε ασυναίσθητα στη βιβλιομανία.
Απογεύματα στο σπίτι παρέα με το γάτο και το ραδιόφωνο.
Διαδρομές με το τρόλεϋ ώσπου να φτάσω στη μαμά και να γευτώ το φαγάκι της.
Πρωινά παραθαλάσσια αράγματα σε καφετέριες της Χαλκίδας με το amore.
Ξαπλωμένη στη παραλία και τους 40 βαθμούς..Όλες αυτές οι πολύτιμες στιγμές είχαν μαζί τους και μια ιστορία. Ή πολλές. Ανάλογα το βιβλίο.
Αμέτρητες σελίδες ξεφύλλισαν τα δάχτυλά μου, πολύχρωμες λέξεις συνάντησαν τα μάτια μου, πρωτόγνωρες εικόνες καρφώθηκαν στο μυαλό μου. Ιστορίες που τρύπωσαν μες τα ρουθούνια μου κι έκαναν τη σκέψη μου να ταξιδεύει αλλού..άλλωστε αυτός δεν είναι κι ο σκοπός τους; Να καταφέρουν να σε μαγεύουν, να σε κάνουν συμπρωταγωνιστή τους και να ζεις κι εσύ κάθε συμβάν από πρώτο χέρι. Και το πέτυχαν!
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καταλήξει τι ακριβώς μ'αρέσει να διαβάζω. Πιάνοντας και διαβάζοντας στα πεταχτά τις περιλήψεις στα οπισθόφυλλα, μπορώ να πω ότι με μπερδεύουν. Θεωρώ βαρετά και γραφικά τα διάφορα είδους ρομάντζα, μ'ελκύει το μεταφυσικό αλλά όχι οι υπερβολές, κολλάω όταν ο τίτλος του βιβλίου έχει τη λέξη "άγγελος", προτιμώ Έλληνα συγγραφέα και σίγουρα να'ναι μυθιστόρημα. Ο αγαπημένος μου Steven King μ'εξιτάρει πιο πολύ πλέον στην μικρή οθόνη. Ό,τι να'ναι δηλαδή. Το λέω αυτό γιατί φέτος διάβασα βιβλία με όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά και είτε τα κράζω είτε όχι, αυτά προτίμησα στη τελική.
Η Μερσέντες Χιλ της Χρυσηίδας Δημουλίδου ήταν ευτυχώς το πρώτο μου ανάγνωσμα. Ευτυχώς λέω επειδή αποδείχτηκε συναρπαστική μεταφυσική ιστορία με γεγονότα απ'την εποχή του βωβού κινηματογράφου και με αναφορές σε τρανταχτά ονόματα (Γκρέτα Γκάρμπο, Σοφία Λόρεν, Κοκό Σανέλ, κ.α.). Πρόσωπα υπαρκτά, ιστορία fake. Κι όμως, μ'έκανε να θαυμάσω το μεταφυσικό και να πιστέψω στο ανθρωπίνως άγνωστο.
Σειρά είχε κάτι πιο light, κάτι πιο...2010. Το τελευταίο τσιγάρο της Λένας Μαντά αποδείχτηκε όχι light, αντιθέτως πολυ βαρύ για περίοδο καλοκαιριού. Τα διάφορα προσωπικά θέματα που προβλημάτιζαν τον πρωταγωνιστή με άγχωσαν κι άρχισα να σκέφτομαι τις εκκρεμότητες τις δικές μου -οικονομικές, συναισθηματικές. Μου προκάλεσε νευρικότητα και πίεση σαν να πρέπει εγώ να λύσω όλα του τα διλήμματα. Βέβαια, πέρα απ'αυτό υπάρχει και μια δυνατή ανιδιοτελής φιλία στο όλο story. Κι αυτό πρέπει να θυμάμαι απ'όλο το βιβλίο, μιας και φυσικά το τελευταίο τσιγάρο είχε happy end. Κι αυτό με αποζημείωσε.
Τον Άγγελο της Ομίχλης της Μαρίας Προδρόμου τον αγόρασα για τον τίτλο του. Είχε τη μαγική λέξη. Είχε το αγαπημένο μου όνομα. Σαν να τιμούσα τον καλό μου προτιμώντας το. Δυο εποχές. Το τώρα και τον 16ο αιώνα. Πειρατές και καπετάν Μπαρμπαρόζα πολεμούσαν με τους ήρωες του 21ου αιώνα. Κατά μια έννοια μεταφυσικό. Κατά πολλές έννοιες μυστήριο και παράλογο.
Προς μεγάλη μου έκπληξη το SHOEBOX του Λουκά Μέξη κατέκτησε τη θέση Νο2 στις προτιμήσεις μου (μετά το Μερσέντες Χιλ). Ένα τελείως δροσερό, καλοκαιρινό και alternative ανάγνωσμα, ό,τι πρέπει για να γίνει ταινία. Γέλασα πολύ με το πανέξυπνο τρόπο που αποτύπωνε στο χαρτί τα διάφορα ευτράπελα, μια "καλοκαιρινή κομπίνα" όπως λέει κι ο ίδιος, που πραγματικά δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει!
"Ήθελα να σου πάρω ένα ρολόι για να θυμάσαι κάθε ώρα και λεπτό πόσο σ'αγαπώ". Ναι, η Λευκή Ορχιδέα της Καίτης Οικονόμου είναι απ'αυτά τα παραμύθια-ρομάντζα που σίγουρα έχεις δει στο dvd κι έχεις βουρκώσει και συνάμα έχεις τσαντιστεί με τον εαυτό σου που ακόμη σε συγκινούν τέτοιες γλυκανάλατες ιστορίες.
Έπεται συνέχεια με Το ταγκό της Δανάης της Μαρίνας Πετροπούλου, για το οποίο δεν έχω ιδέα τι και πως. Όντας Δανάη η βαφτισιμιά μου και Μελίνα το εναλλακτικό όνομα που θα της έδινα, το βρήκα σατανική σύμπτωση αυτά τα δυο ονόματα να είναι και οι κύριοι χαρακτήρες του βιβλίου. Θέλοντας και μη λοιπόν, μπαίνει κι αυτό μοιραία στη συλλογή μου.
Κι έχει ο Θεός ...
(σκεφτόμενη ένα ανέκδοτο μ'αυτή την ατάκα κι ελπίζοντας να χαμογελάσει όποιος το ξέρει).
