ΘΥΜΑΜΑΙ..

4 χρόνια πριν.
Σου έκανε εντύπωση η τόσο πρωινή ώρα που έμπαινα σ'εκείνο το forum. Μου είχες στείλει pm και μ'είχες ρωτήσει το γιατί. Εγώ σου απάντησα ειρωνικά ότι μοιράζω το γάλα. Σου εκμυστηρεύτηκα καιρό μετά ότι σε είχα περάσει για κάποιον άλλον και μάλιστα Ολυμπιακό. Είχες προσέξει τη λατρεία μου για την ομάδα και σου άρεσε, αφού και οι 2 πιστοί στο Τριφύλλι..αργότερα βέβαια μου αποκάλυψες πως πρώτη θέση στη καρδιά σου κατείχε η Manchester και μέτα ο ΠΑΟ. Δε μ'ενόχλησε, αφού ήταν μια ξένη ομάδα.
Ο καιρός περνούσε και οι κουβέντες γινόντουσαν συζητήσεις, που αφορούσαν ό,τι θέματα μας έρχονταν στο μυαλό.
1,2,3,4 χρόνια και οι συζητήσεις όλο και μεγάλωναν, όλο και έμπαιναν πιο βαθειά σε προσωπικά βιώματα και εμπειρίες. Θυμάμαι να με ακούς με προσοχή όταν εξιστορούσα γεγονότα, άλλοτε για γέλια κι άλλοτε για πολλά κλάμματα. Θυμάμαι που μου έλεγες πάντα " ..μη στα πολυλογώ.." και π ά ν τ α πολυλογούσες! Βέβαια σ'αυτό ταιριάζαμε..αμέτρητες ώρες με το ακουστικό σκουλαρίκι στο αυτί και ποτέ δεν υστερούσαμε από ιστορίες ..τι ωραία σκηνικά..
Η επικοινωνία είχε γίνει αναγκαία, κάτι σαν ναρκωτικό ρε παιδί μου..έπρεπε να υπάρχει καθημερινά η κατάλληλη δόση για να προχωράμε στις ζωές μας, στη καθημερινότητά μας, στους διαφορετικούς ρυθμούς μας, στην αναγκάστική απόσταση που μας χώριζε. Θυμάμαι που συνεχώς αναβάλλαμε τη συνάντησή μας για μια επόμενη φορά..και που ποτέ δε θέλαμε να δούμε ο ένας τον άλλον μέσω μιας φωτογραφίας, μέσω του net. Περιμέναμε τη κατάλληλη στιγμή για να βρεθούμε. Ανώμαλο, μα μας άρεσε. Άλλωστε αυτό που θέλαμε, το είχαμε. Φιλία και οικειότητα. Στην ουσία ψυχανάλυση και αγχολυτικό. Ίχνος από ερωτική ατμόσφαιρα, ούτε καν φλερτ. Δε μας έλειπε κάτι τέτοιο, μιας κι ο κάθενας είχε τη σχέση του. Αυτή λοιπόν η επαφή υπερτερεί ακόμα και από την οπτική.
Θυμάμαι που μου τηλεφωνούσες όπου κι αν ήσουν στις εξόδους σου γιατί ήθελες να μοιραστείς τις στιγμές μαζί μου, ένα τραγούδι, ένα λογοπαίγνιο, οτιδήποτε. Οι παρέες σου είχαν γίνει και δικές μου.
Θυμάσαι τα σενάρια που κάναμε; Και βέβαια..ήταν τόσο εξωπραγματικά, τόσο αστεία, με γερές δόσης υπερβολής! Καλοκαίρι στη Κρήτη, χειμώνας στο Dusseldorf. Μαγειρέματα με λιγκουίνι και κρέμα γάλακτος. Οι πατάτες που θα ήταν λόγος για γερό καβγά αν τις ακουμπούσες..χεχε..
Σε σκέφτομαι και χαμογελάω..με πικρία. Διαβάζω ξανά και ξανά τα τελευταία σου μηνύματα που μου έδινες οδηγίες για να προσέχω για τις λίγες μέρες που θα έλειπες στο εξωτερικό και θα ξαναγυρνούσες για να συνεχίσουμε αυτό το καταπληκτικό τριπάκι μας. Θυμάμαι τη φωνή σου να μου υπόσχεται ότι φέτος στην αλλαγή της χρονιάς δε θα με άφηνες μόνη. Θα άλλαζαμε χρόνο μέσω τηλεφώνου, γιατί οι φίλοι έτσι κάνουν αν δε μπορούν να βρίσκονται στο ίδιο μέρος την ίδια χρονική στιγμή. Έτσι μου'χες πει. Θυμάμαι..
Σου φώναζα να προσέχεις την υγεία σου, γιατί είχες ιστορικό άσχετα με τις αντοχές και την ενέργειά σου..αλλά δεν επέμενα και πολύ γιατί ξέρω και εμένα..είναι σπαστικό να σου κάνει κάποιος κήρυγμα όταν εσύ δε φοβάσαι το θάνατο.
Είδες όμως τι έγινε..
Έφυγες απροειδοποίητα και ξαφνικά. Αδιανόητο να το χωνέψω. Άρνηση να το δεχτώ. Περιμένω να εμφανιστεί το νούμερό σου στο τηλέφωνό μου. Μάταιο, ναι. Αλλά..πάντα υπάρχει κι ένα αλλά, σου έλεγα, κι εσύ τσαντιζόσουν.
Σε χρειάζομαι μπούρδα μου -ναι, έτσι σε αποκαλούσα και γελούσες δυνατα.

Θα σε θυμάμαι.

Καλό ταξίδι.

..και που'σαι, άκου κι αυτό..ξέρεις εσύ.