γαϊδουρινή ΥΠΟΜΟΝΗ

Όλοι έχουμε.

Είναι μια απ'τις πολλές αρετές μας. Σε κάποιους υπάρχει σε μεγάλο βαθμό μέσα τους, ενώ σε άλλους σε μικρότερο. Εμένα βάλτε με στους πρώτους.
Ο καθένας μας ξέρει τι σημαίνει η υπομονή γι' αυτόν, και πρέπει να ξοδέψουμε χρόνο να μάθουμε τι σημαίνει η υπομονή και για τους άλλους.

Βλέπω καθημερινά το πόσο καλά "εξασκώ" την υπομονή μου..θέματα δουλειάς και σχέσεων μου υπενθυμίζουν κάθε στιγμή τη παρουσία της. Πολλές οι φορές που κάνω πίσω στη πρώτη δυσκολία. Όμως όχι για πολύ..ένα δυνατό χαστούκι, ικανό να με συνεφέρει, έρχεται και μου σκάει η "αδερφή" της υπομονής. Τ'ονομα αυτής.. Επιμονή.

Μοιάζουν κι όμως δεν είναι ίδιες.. παρόλο που δυο φωνήεντα όλα κι όλα αλλάζουν μεταξύ τους, η μία συμπληρώνει την άλλη. Αν δεν έχω υπομονή, πώς θα έχω επιμονή..και το αντίστροφο.

Βέβαια δεν τελειώνει εδώ το..συγγενολόι. Υπάρχει και τρίτη αδερφή, η οποία έρχεται να με βρει λίγο πιο μετά..κι αυτό γιατί χρειάζεται να "ψηθώ", να περάσω δύσκολες ώρες και στιγμές κόλασης, να με κάνει ικανή να μη τα παρατάω με το πρώτο "όχι"/"αντίο"/"απέτυχες". Η Αντοχή είναι αυτή που με κάνει καλύτερο άνθρωπο, επειδή μέσα από δοκιμασίες βγαίνω και πάλι στην επιφάνεια, συνεχίζω την πορεία μου με τον ίδιο ζήλο όπως πριν!

Μέσα απ΄την υπομονή έχω μάθει να επιμένω και να περιμένω τη πρώτη χαρά να μου σκάσει μπροστά μου. Ξέρω ότι υπομένοντας θα'ρθει και θα με συναντήσει ξανά ο πρώτος ενθουσιασμός, η πρώτη ελπίδα. Κι αυτή τη φορά το μόνο σίγουρο θα είναι πως όλα θα διαδραματιστούν σε διαφορετικό πλαίσιο, θα έχω συμμάχους και τη Δύναμη και τη Σιγουριά που με τόσο κόπο -αλλά δίκαια- κατέκτησα.

Δε θέλω να μιλήσω ακόμα για αισιοδοξία..άλλωστε έχω δρόμο μπροστά μου μέχρι εκεί. Για την ώρα ακόμα καρπώνομαι τα αμέτρητα χαστουκάκια της επιμονής..κι αυτό γιατι όπως λέει και μια γερμανική παροιμία "Η υπομονή είναι πικρό φυτό αλλά έχει γλυκό καρπό."

Και για μένα μετραέι ΚΑΙ το αποτέλεσμα!!

"Κοίτα με στα μάτια με υπομονή
διώξε του άλλου κόσμου την επιρροή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο σ' το λέω ν' αγαπάς"

ΠΟΝΑΩ!

"Χαμογελούσε, αλλά ήταν νεκρή. Ούτε θλιμμένη ούτε απελπισμένη. Καταλάβαινε πως η σελίδα είχε γυρίσει. Εκείνος θα βρισκόταν πια μακριά, σαν πεθαμένος. Μακριά απ΄τα μάτια της, για πάντα."
Δε θυμάμαι που ακριβώς το είχα διαβάσει, είναι όμως αλήθεια.

Πονάω και το φωνάζω μπας και βγει το φαρμάκι από μέσα μου.
Πονάω μην τυχόν κατά τύχη με λυπηθεί ο Πανάγαθος και μου δώσει πίσω αυτό που λάτρεψα.
Πονάω ψυχικά..

Ο πόνος του χωρισμού και του αποχωρισμού είναι ένας μικρός θάνατος. Τον νιώθω σαν "ζωντανό" θάνατο (μπορώ να το πω κι έτσι;).
Ακρωτηριασμός ψυχής και σωμάτων.
Το τελευταίο αντίο σε μια αγκαλιά που άνοιξε και μετά έκλεισε για πάντα.

Θα μπορούσα να πω κι άλλα, όμως στην παρούσα φάση είναι τα μέγιστα που μπορώ να εκφράσω.

Τουλάχιστον Θεούλη μου, αφού δε μου δίνεις πίσω τον άνθρωπό μου, Σε παρακαλώ λύτρωσέ με όσο το δυνατόν γρηγορότερα..Δε με νοιάζει το πόσο δύσκολα θα το νιώσω στο πετσί μου, μου αρκεί να'ναι σύντομο.


"Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ' τα χάδια σου
στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια"

κάθε που νιώθω ..

M O N A Ξ Ι Α..

Άσχημη κατάσταση, σίγουρα.

Πόσες φορές βρίσκεσαι μέσα στο πλήθος, με την παρέα σου, με την οικογένειά σου, το amore σου και παρόλα αυτά νιώθεις ότι κανείς δε σε καταλαβαίνει, δε σ'ακούνε ή στην χειρότερη, δε σ'αγαπούν; Προσωπικά, αμέτρητες αυτές οι ..καταραμένες φορές!

Νιώθω μοναξιά:
* Ok, όταν στη πραγματικότητα είμαι μόνη, είναι δικαιολογημένο, γιατι δεν έχω άλλη επιλογή.
* Όταν μου λείπουν πρόσωπα και καταστάσεις του παρελθόντος.
* Mε τις αναγκαστικές αλλαγές στην καθημερινότητα, οι οποίες με κάνουν πιο ανασφαλή.
* Όταν -εσφαλμένα συνήθως- πιστεύω πως δεν υπάρχει κάποιος στη ζωή μου, με τον οποίο να μπορώ να μοιραστώ τα εσώψυχα μου και τις εμπειρίες μου.

Δε θα χαλάσω άλλη φαιά ουσία,,δε θα κάτσω να σκεφτώ και την επίλυση του προβλήματος, γιατί πολύ απλά δεν είναι πρόβλημα. Αυτό πρέπει να το θυμάμαι!
Είναι ένα συνάισθημα σαν όλα τ'άλλα, με τα καλά και τα κακά του και το οποίο πρέπει να δεχτώ και ν'αποδεχτώ.
Το μόνο σίγουρο και εντυπωσιακό είναι το πόσο δυνατή/ευέλικτη νιώθω μέσα απ΄την μοναξιά μου..το πόσο εύκολα μπορώ να χειριστώ κι άλλες παρόμοιες καταστάσεις..το πόσο λάθος βγαίνω κάθε φορά .. Ο λόγος;;;

"Κάθε που νιώθω μοναξιά
Σκέφτομαι πως υπάρχεις
Και θέλω να 'ρθω εκεί κοντά
Τίποτα να μην πάθεις"

συναίσθημα..ΘΥΜΟΣ

Τί περιμένατε;
Να ξεκινήσω γράφοντας για..την αγάπη, την φιλία, κλπ; Αυτά είναι τα "εύκολα" συναισθήματα. Το ζόρι το τράβας σ'αυτά που..χάνεις την μπάλα, ας πουμε.

Θυμώνω λοιπόν όταν νιώθω ότι κινδυνεύω -από κάτι υπαρκτό ή όχι, δεν έχει σημασία-, όταν πονάω -σωματικά & ψυχικά-, όταν γενικά οι ανάγκες και τα θέλω μου δεν ικανοποιούνται, όταν .."ανακαλύπτω" πως η προσπάθειά μου, οι πεποιθήσεις μου και οι φιλοδοξίες μου δεν αναγνωρίζονται, όταν απλά κάτι δε πάει καλά!

Τραγικό να το πω; δε ξέρω,,αξιοσημείωτο όμως είναι σίγουρα το πόσο διαφορετικά χαρακτηρίζεται ένας θυμωμένος άντρας από μια θυμωμένη γυναίκα.
Δώστε βάση: ο άντρας όταν θυμώνει τονίζει τον αντρισμό του & την αρρενωπότητά του. Είναι.."μάγκας".
Η θυμωμένη γυναίκα είναι απλά "τρελή" ή "στριμμένη".
Γιατί; Γιατί έχουμε μάθει -εμείς οι γυναίκες- να ευχαριστούμε και να φροντίζουμε τον άλλον,, αυτόν τον ρόλο έχουμε μάθει. Το ακριβώς αντίθετο οδηγεί στην αποδοκιμασία των άλλων.

Προσωπικά, δε με αγγίζει κ α θ ό λ ο υ το παραπάνω ..πρότυπο.
Διότι.."άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα θα σας ρημάξω στις κλοτσιές στην ανηφόρα "..χμ!

Καλή αρχή,,καλό μήνα