"Χαμογελούσε, αλλά ήταν νεκρή. Ούτε θλιμμένη ούτε απελπισμένη. Καταλάβαινε πως η σελίδα είχε γυρίσει. Εκείνος θα βρισκόταν πια μακριά, σαν πεθαμένος. Μακριά απ΄τα μάτια της, για πάντα."
Δε θυμάμαι που ακριβώς το είχα διαβάσει, είναι όμως αλήθεια.
Πονάω και το φωνάζω μπας και βγει το φαρμάκι από μέσα μου.
Πονάω μην τυχόν κατά τύχη με λυπηθεί ο Πανάγαθος και μου δώσει πίσω αυτό που λάτρεψα.
Πονάω ψυχικά..
Ο πόνος του χωρισμού και του αποχωρισμού είναι ένας μικρός θάνατος. Τον νιώθω σαν "ζωντανό" θάνατο (μπορώ να το πω κι έτσι;).
Ακρωτηριασμός ψυχής και σωμάτων.
Το τελευταίο αντίο σε μια αγκαλιά που άνοιξε και μετά έκλεισε για πάντα.
Θα μπορούσα να πω κι άλλα, όμως στην παρούσα φάση είναι τα μέγιστα που μπορώ να εκφράσω.
Τουλάχιστον Θεούλη μου, αφού δε μου δίνεις πίσω τον άνθρωπό μου, Σε παρακαλώ λύτρωσέ με όσο το δυνατόν γρηγορότερα..Δε με νοιάζει το πόσο δύσκολα θα το νιώσω στο πετσί μου, μου αρκεί να'ναι σύντομο.
"Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ' τα χάδια σου
στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια"
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Alu μου
ΑπάντησηΔιαγραφήεδώ είναι το μονοπάτι που θα ανοίξεις για να βγεις στο φως ξανά.
Γιατί θα βγεις. Να είσαι σίγουρη.
Δύναμη. Έχεις. Και το ξέρεις.
Σε φιλώ
Αχ Γοργονάκι μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο μυαλό μου τα καταλαβαίνει όλα αυτά.
Την ψυχή μου πως θα κάνω να τα δεχτεί;
Χρόνο. Θέλω χρόνο. Αντέχω όμως;
Κάθε μέρα που περνάει είναι ενας κόκκος άμμου στην κλεψυδρα του χρόνου υπέρ σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆφησε τη να κυλήσει όμως. Και χρόνο έχεις και δύναμη έχεις κ φυσικά αντέχεις.
Πας για άλλα.
Τόσο απλά.
:**
:)
Νιώθω τις κουβέντες σου σαν βάλσαμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις καταπίνω αχόρταγα γιατί ειλικρινά μου κάνουν καλό..και ξέρεις κάτι;
Ήδη νιώθω καλύτερα.
Ήδη βλέπω ν'άναδύομαι (αργά βέβαια, μα δε με τρομάζει ΚΑΙ αυτό), ήδη βλέπω ν'αναγεννιέμαι απ'τις στάχτες μου.
Απλά το πήρα απόφαση και ναι, θα..τολμήσω να προχωρήσω.