ΘΥΜΑΜΑΙ..

4 χρόνια πριν.
Σου έκανε εντύπωση η τόσο πρωινή ώρα που έμπαινα σ'εκείνο το forum. Μου είχες στείλει pm και μ'είχες ρωτήσει το γιατί. Εγώ σου απάντησα ειρωνικά ότι μοιράζω το γάλα. Σου εκμυστηρεύτηκα καιρό μετά ότι σε είχα περάσει για κάποιον άλλον και μάλιστα Ολυμπιακό. Είχες προσέξει τη λατρεία μου για την ομάδα και σου άρεσε, αφού και οι 2 πιστοί στο Τριφύλλι..αργότερα βέβαια μου αποκάλυψες πως πρώτη θέση στη καρδιά σου κατείχε η Manchester και μέτα ο ΠΑΟ. Δε μ'ενόχλησε, αφού ήταν μια ξένη ομάδα.
Ο καιρός περνούσε και οι κουβέντες γινόντουσαν συζητήσεις, που αφορούσαν ό,τι θέματα μας έρχονταν στο μυαλό.
1,2,3,4 χρόνια και οι συζητήσεις όλο και μεγάλωναν, όλο και έμπαιναν πιο βαθειά σε προσωπικά βιώματα και εμπειρίες. Θυμάμαι να με ακούς με προσοχή όταν εξιστορούσα γεγονότα, άλλοτε για γέλια κι άλλοτε για πολλά κλάμματα. Θυμάμαι που μου έλεγες πάντα " ..μη στα πολυλογώ.." και π ά ν τ α πολυλογούσες! Βέβαια σ'αυτό ταιριάζαμε..αμέτρητες ώρες με το ακουστικό σκουλαρίκι στο αυτί και ποτέ δεν υστερούσαμε από ιστορίες ..τι ωραία σκηνικά..
Η επικοινωνία είχε γίνει αναγκαία, κάτι σαν ναρκωτικό ρε παιδί μου..έπρεπε να υπάρχει καθημερινά η κατάλληλη δόση για να προχωράμε στις ζωές μας, στη καθημερινότητά μας, στους διαφορετικούς ρυθμούς μας, στην αναγκάστική απόσταση που μας χώριζε. Θυμάμαι που συνεχώς αναβάλλαμε τη συνάντησή μας για μια επόμενη φορά..και που ποτέ δε θέλαμε να δούμε ο ένας τον άλλον μέσω μιας φωτογραφίας, μέσω του net. Περιμέναμε τη κατάλληλη στιγμή για να βρεθούμε. Ανώμαλο, μα μας άρεσε. Άλλωστε αυτό που θέλαμε, το είχαμε. Φιλία και οικειότητα. Στην ουσία ψυχανάλυση και αγχολυτικό. Ίχνος από ερωτική ατμόσφαιρα, ούτε καν φλερτ. Δε μας έλειπε κάτι τέτοιο, μιας κι ο κάθενας είχε τη σχέση του. Αυτή λοιπόν η επαφή υπερτερεί ακόμα και από την οπτική.
Θυμάμαι που μου τηλεφωνούσες όπου κι αν ήσουν στις εξόδους σου γιατί ήθελες να μοιραστείς τις στιγμές μαζί μου, ένα τραγούδι, ένα λογοπαίγνιο, οτιδήποτε. Οι παρέες σου είχαν γίνει και δικές μου.
Θυμάσαι τα σενάρια που κάναμε; Και βέβαια..ήταν τόσο εξωπραγματικά, τόσο αστεία, με γερές δόσης υπερβολής! Καλοκαίρι στη Κρήτη, χειμώνας στο Dusseldorf. Μαγειρέματα με λιγκουίνι και κρέμα γάλακτος. Οι πατάτες που θα ήταν λόγος για γερό καβγά αν τις ακουμπούσες..χεχε..
Σε σκέφτομαι και χαμογελάω..με πικρία. Διαβάζω ξανά και ξανά τα τελευταία σου μηνύματα που μου έδινες οδηγίες για να προσέχω για τις λίγες μέρες που θα έλειπες στο εξωτερικό και θα ξαναγυρνούσες για να συνεχίσουμε αυτό το καταπληκτικό τριπάκι μας. Θυμάμαι τη φωνή σου να μου υπόσχεται ότι φέτος στην αλλαγή της χρονιάς δε θα με άφηνες μόνη. Θα άλλαζαμε χρόνο μέσω τηλεφώνου, γιατί οι φίλοι έτσι κάνουν αν δε μπορούν να βρίσκονται στο ίδιο μέρος την ίδια χρονική στιγμή. Έτσι μου'χες πει. Θυμάμαι..
Σου φώναζα να προσέχεις την υγεία σου, γιατί είχες ιστορικό άσχετα με τις αντοχές και την ενέργειά σου..αλλά δεν επέμενα και πολύ γιατί ξέρω και εμένα..είναι σπαστικό να σου κάνει κάποιος κήρυγμα όταν εσύ δε φοβάσαι το θάνατο.
Είδες όμως τι έγινε..
Έφυγες απροειδοποίητα και ξαφνικά. Αδιανόητο να το χωνέψω. Άρνηση να το δεχτώ. Περιμένω να εμφανιστεί το νούμερό σου στο τηλέφωνό μου. Μάταιο, ναι. Αλλά..πάντα υπάρχει κι ένα αλλά, σου έλεγα, κι εσύ τσαντιζόσουν.
Σε χρειάζομαι μπούρδα μου -ναι, έτσι σε αποκαλούσα και γελούσες δυνατα.

Θα σε θυμάμαι.

Καλό ταξίδι.

..και που'σαι, άκου κι αυτό..ξέρεις εσύ.

βιβλιο..ΜΑΝΙΑ

Αναμφισβητητά ήταν το πιο..διαβαστερό καλοκαίρι μου!

Η (αναγκαία) απόφασή μου να μείνω στη πρωτεύουσα τις μέρες των "διακοπών" μου, πέρα από κάποιες μικρές αποδράσεις για δροσιά, με ώθησε ασυναίσθητα στη βιβλιομανία.

Απογεύματα στο σπίτι παρέα με το γάτο και το ραδιόφωνο.
Διαδρομές με το τρόλεϋ ώσπου να φτάσω στη μαμά και να γευτώ το φαγάκι της.
Πρωινά παραθαλάσσια αράγματα σε καφετέριες της Χαλκίδας με το amore.
Ξαπλωμένη στη παραλία και τους 40 βαθμούς..Όλες αυτές οι πολύτιμες στιγμές είχαν μαζί τους και μια ιστορία. Ή πολλές. Ανάλογα το βιβλίο.

Αμέτρητες σελίδες ξεφύλλισαν τα δάχτυλά μου, πολύχρωμες λέξεις συνάντησαν τα μάτια μου, πρωτόγνωρες εικόνες καρφώθηκαν στο μυαλό μου. Ιστορίες που τρύπωσαν μες τα ρουθούνια μου κι έκαναν τη σκέψη μου να ταξιδεύει αλλού..άλλωστε αυτός δεν είναι κι ο σκοπός τους; Να καταφέρουν να σε μαγεύουν, να σε κάνουν συμπρωταγωνιστή τους και να ζεις κι εσύ κάθε συμβάν από πρώτο χέρι. Και το πέτυχαν!

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καταλήξει τι ακριβώς μ'αρέσει να διαβάζω. Πιάνοντας και διαβάζοντας στα πεταχτά τις περιλήψεις στα οπισθόφυλλα, μπορώ να πω ότι με μπερδεύουν. Θεωρώ βαρετά και γραφικά τα διάφορα είδους ρομάντζα, μ'ελκύει το μεταφυσικό αλλά όχι οι υπερβολές, κολλάω όταν ο τίτλος του βιβλίου έχει τη λέξη "άγγελος", προτιμώ Έλληνα συγγραφέα και σίγουρα να'ναι μυθιστόρημα. Ο αγαπημένος μου Steven King μ'εξιτάρει πιο πολύ πλέον στην μικρή οθόνη. Ό,τι να'ναι δηλαδή. Το λέω αυτό γιατί φέτος διάβασα βιβλία με όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά και είτε τα κράζω είτε όχι, αυτά προτίμησα στη τελική.

Η Μερσέντες Χιλ της Χρυσηίδας Δημουλίδου ήταν ευτυχώς το πρώτο μου ανάγνωσμα. Ευτυχώς λέω επειδή αποδείχτηκε συναρπαστική μεταφυσική ιστορία με γεγονότα απ'την εποχή του βωβού κινηματογράφου και με αναφορές σε τρανταχτά ονόματα (Γκρέτα Γκάρμπο, Σοφία Λόρεν, Κοκό Σανέλ, κ.α.). Πρόσωπα υπαρκτά, ιστορία fake. Κι όμως, μ'έκανε να θαυμάσω το μεταφυσικό και να πιστέψω στο ανθρωπίνως άγνωστο.

Σειρά είχε κάτι πιο light, κάτι πιο...2010. Το τελευταίο τσιγάρο της Λένας Μαντά αποδείχτηκε όχι light, αντιθέτως πολυ βαρύ για περίοδο καλοκαιριού. Τα διάφορα προσωπικά θέματα που προβλημάτιζαν τον πρωταγωνιστή με άγχωσαν κι άρχισα να σκέφτομαι τις εκκρεμότητες τις δικές μου -οικονομικές, συναισθηματικές. Μου προκάλεσε νευρικότητα και πίεση σαν να πρέπει εγώ να λύσω όλα του τα διλήμματα. Βέβαια, πέρα απ'αυτό υπάρχει και μια δυνατή ανιδιοτελής φιλία στο όλο story. Κι αυτό πρέπει να θυμάμαι απ'όλο το βιβλίο, μιας και φυσικά το τελευταίο τσιγάρο είχε happy end. Κι αυτό με αποζημείωσε.

Τον Άγγελο της Ομίχλης της Μαρίας Προδρόμου τον αγόρασα για τον τίτλο του. Είχε τη μαγική λέξη. Είχε το αγαπημένο μου όνομα. Σαν να τιμούσα τον καλό μου προτιμώντας το. Δυο εποχές. Το τώρα και τον 16ο αιώνα. Πειρατές και καπετάν Μπαρμπαρόζα πολεμούσαν με τους ήρωες του 21ου αιώνα. Κατά μια έννοια μεταφυσικό. Κατά πολλές έννοιες μυστήριο και παράλογο.

Προς μεγάλη μου έκπληξη το SHOEBOX του Λουκά Μέξη κατέκτησε τη θέση Νο2 στις προτιμήσεις μου (μετά το Μερσέντες Χιλ). Ένα τελείως δροσερό, καλοκαιρινό και alternative ανάγνωσμα, ό,τι πρέπει για να γίνει ταινία. Γέλασα πολύ με το πανέξυπνο τρόπο που αποτύπωνε στο χαρτί τα διάφορα ευτράπελα, μια "καλοκαιρινή κομπίνα" όπως λέει κι ο ίδιος, που πραγματικά δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει!

"Ήθελα να σου πάρω ένα ρολόι για να θυμάσαι κάθε ώρα και λεπτό πόσο σ'αγαπώ". Ναι, η Λευκή Ορχιδέα της Καίτης Οικονόμου είναι απ'αυτά τα παραμύθια-ρομάντζα που σίγουρα έχεις δει στο dvd κι έχεις βουρκώσει και συνάμα έχεις τσαντιστεί με τον εαυτό σου που ακόμη σε συγκινούν τέτοιες γλυκανάλατες ιστορίες.

Έπεται συνέχεια με Το ταγκό της Δανάης της Μαρίνας Πετροπούλου, για το οποίο δεν έχω ιδέα τι και πως. Όντας Δανάη η βαφτισιμιά μου και Μελίνα το εναλλακτικό όνομα που θα της έδινα, το βρήκα σατανική σύμπτωση αυτά τα δυο ονόματα να είναι και οι κύριοι χαρακτήρες του βιβλίου. Θέλοντας και μη λοιπόν, μπαίνει κι αυτό μοιραία στη συλλογή μου.

Κι έχει ο Θεός ...
(σκεφτόμενη ένα ανέκδοτο μ'αυτή την ατάκα κι ελπίζοντας να χαμογελάσει όποιος το ξέρει).

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !

Μη μπερδευτούμε παρακαλώ!

Σκοπός μου είναι να μεταφέρω τη καλή έννοια αυτής της λέξης, όπως την έχω μέσα στο μυαλό μου. Και το λέω εκ των προτέρων αυτό, μιας και δεν είναι λίγες οι φορές που ευχαριστώ κάποιον ειρωνικά και σαρκαστικά, σαν να τον βρίζω ένα πράμα (γιατί φυσικά έχω τους λόγους μου, τόσο παρανοϊκή δεν είμαι πια!).

Ευχαριστώ λοιπόν.
Μια λέξη, απ'τις ωραιότερες κατά τη γνώμη μου, και συνάμα τόσο σπάνια να την ακούσεις...όχι επειδή είναι δύσκολη να την προφέρεις, αλλά δύσκολη να την εννοείς.
Αυτό όμως που μας διαφεύγει συνήθως είναι πως ένα ευχαριστώ δε χρειάζεται να το πεις. Το "ακούει" ο άλλος και μέσα απ'τις πράξεις σου. Νιώθει την ευγνωμοσύνη σου, την ικανοποίηση σου, το γεμάτο άισθημα της λύτρωσης.

Θυμάμαι την μάμα μου παλιά να μου λέει " πες κι ένα ευχαριστώ, δε θα σου πέσει η μύτη!". Ο εγωισμός είναι απ'τους δυνατότερους αντιπάλους αυτής της έννοιας. Ένα ευχαριστώ με τη συνοδεία ενός χαμόγελου είναι ικανό να φτιάξει τη μέρα του άλλου.

Γι'αυτό κι εγώ, στη παρούσα φάση της ζωής μου νιώθω την ανάγκη να σ'ευχαριστήσω, γιατί μου φώτισες τα σκοτεινά μου όνειρα. Μου ξύπνησες ό,τι πιο όμορφο είχα μέσα μου κοιμήσει. Γιατί όσο κι αν με πόνεσες δε κατάφερα να σε μισήσω. Μου θύμησες ότι ακόμα είμαι ζωντανή. Σ'ευχαριστώ γιατί η ανάσα σου έδωσε πνοή στη ψυχή μου.
Σ'ευχαριστώ που υπάρχεις. Σ'ευχαριστώ που μ'αγαπάς και με ανέχεσαι.

Σ'ευχαριστώ!!

"Ότι έχω στην καρδιά μου
κι είναι όλη μου η ζωή
είναι ο χρόνος που θυμάμαι
αυτός που ζήσαμε μαζί

Σ'ευχαριστώ για όσα μου'χεις χαρίσει
για τις μέρες που μου'δωσες να ζω
για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει
δε σου είπα πόσο σ' αγαπώ!"

γαϊδουρινή ΥΠΟΜΟΝΗ

Όλοι έχουμε.

Είναι μια απ'τις πολλές αρετές μας. Σε κάποιους υπάρχει σε μεγάλο βαθμό μέσα τους, ενώ σε άλλους σε μικρότερο. Εμένα βάλτε με στους πρώτους.
Ο καθένας μας ξέρει τι σημαίνει η υπομονή γι' αυτόν, και πρέπει να ξοδέψουμε χρόνο να μάθουμε τι σημαίνει η υπομονή και για τους άλλους.

Βλέπω καθημερινά το πόσο καλά "εξασκώ" την υπομονή μου..θέματα δουλειάς και σχέσεων μου υπενθυμίζουν κάθε στιγμή τη παρουσία της. Πολλές οι φορές που κάνω πίσω στη πρώτη δυσκολία. Όμως όχι για πολύ..ένα δυνατό χαστούκι, ικανό να με συνεφέρει, έρχεται και μου σκάει η "αδερφή" της υπομονής. Τ'ονομα αυτής.. Επιμονή.

Μοιάζουν κι όμως δεν είναι ίδιες.. παρόλο που δυο φωνήεντα όλα κι όλα αλλάζουν μεταξύ τους, η μία συμπληρώνει την άλλη. Αν δεν έχω υπομονή, πώς θα έχω επιμονή..και το αντίστροφο.

Βέβαια δεν τελειώνει εδώ το..συγγενολόι. Υπάρχει και τρίτη αδερφή, η οποία έρχεται να με βρει λίγο πιο μετά..κι αυτό γιατί χρειάζεται να "ψηθώ", να περάσω δύσκολες ώρες και στιγμές κόλασης, να με κάνει ικανή να μη τα παρατάω με το πρώτο "όχι"/"αντίο"/"απέτυχες". Η Αντοχή είναι αυτή που με κάνει καλύτερο άνθρωπο, επειδή μέσα από δοκιμασίες βγαίνω και πάλι στην επιφάνεια, συνεχίζω την πορεία μου με τον ίδιο ζήλο όπως πριν!

Μέσα απ΄την υπομονή έχω μάθει να επιμένω και να περιμένω τη πρώτη χαρά να μου σκάσει μπροστά μου. Ξέρω ότι υπομένοντας θα'ρθει και θα με συναντήσει ξανά ο πρώτος ενθουσιασμός, η πρώτη ελπίδα. Κι αυτή τη φορά το μόνο σίγουρο θα είναι πως όλα θα διαδραματιστούν σε διαφορετικό πλαίσιο, θα έχω συμμάχους και τη Δύναμη και τη Σιγουριά που με τόσο κόπο -αλλά δίκαια- κατέκτησα.

Δε θέλω να μιλήσω ακόμα για αισιοδοξία..άλλωστε έχω δρόμο μπροστά μου μέχρι εκεί. Για την ώρα ακόμα καρπώνομαι τα αμέτρητα χαστουκάκια της επιμονής..κι αυτό γιατι όπως λέει και μια γερμανική παροιμία "Η υπομονή είναι πικρό φυτό αλλά έχει γλυκό καρπό."

Και για μένα μετραέι ΚΑΙ το αποτέλεσμα!!

"Κοίτα με στα μάτια με υπομονή
διώξε του άλλου κόσμου την επιρροή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο σ' το λέω ν' αγαπάς"

ΠΟΝΑΩ!

"Χαμογελούσε, αλλά ήταν νεκρή. Ούτε θλιμμένη ούτε απελπισμένη. Καταλάβαινε πως η σελίδα είχε γυρίσει. Εκείνος θα βρισκόταν πια μακριά, σαν πεθαμένος. Μακριά απ΄τα μάτια της, για πάντα."
Δε θυμάμαι που ακριβώς το είχα διαβάσει, είναι όμως αλήθεια.

Πονάω και το φωνάζω μπας και βγει το φαρμάκι από μέσα μου.
Πονάω μην τυχόν κατά τύχη με λυπηθεί ο Πανάγαθος και μου δώσει πίσω αυτό που λάτρεψα.
Πονάω ψυχικά..

Ο πόνος του χωρισμού και του αποχωρισμού είναι ένας μικρός θάνατος. Τον νιώθω σαν "ζωντανό" θάνατο (μπορώ να το πω κι έτσι;).
Ακρωτηριασμός ψυχής και σωμάτων.
Το τελευταίο αντίο σε μια αγκαλιά που άνοιξε και μετά έκλεισε για πάντα.

Θα μπορούσα να πω κι άλλα, όμως στην παρούσα φάση είναι τα μέγιστα που μπορώ να εκφράσω.

Τουλάχιστον Θεούλη μου, αφού δε μου δίνεις πίσω τον άνθρωπό μου, Σε παρακαλώ λύτρωσέ με όσο το δυνατόν γρηγορότερα..Δε με νοιάζει το πόσο δύσκολα θα το νιώσω στο πετσί μου, μου αρκεί να'ναι σύντομο.


"Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ' τα χάδια σου
στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια"

κάθε που νιώθω ..

M O N A Ξ Ι Α..

Άσχημη κατάσταση, σίγουρα.

Πόσες φορές βρίσκεσαι μέσα στο πλήθος, με την παρέα σου, με την οικογένειά σου, το amore σου και παρόλα αυτά νιώθεις ότι κανείς δε σε καταλαβαίνει, δε σ'ακούνε ή στην χειρότερη, δε σ'αγαπούν; Προσωπικά, αμέτρητες αυτές οι ..καταραμένες φορές!

Νιώθω μοναξιά:
* Ok, όταν στη πραγματικότητα είμαι μόνη, είναι δικαιολογημένο, γιατι δεν έχω άλλη επιλογή.
* Όταν μου λείπουν πρόσωπα και καταστάσεις του παρελθόντος.
* Mε τις αναγκαστικές αλλαγές στην καθημερινότητα, οι οποίες με κάνουν πιο ανασφαλή.
* Όταν -εσφαλμένα συνήθως- πιστεύω πως δεν υπάρχει κάποιος στη ζωή μου, με τον οποίο να μπορώ να μοιραστώ τα εσώψυχα μου και τις εμπειρίες μου.

Δε θα χαλάσω άλλη φαιά ουσία,,δε θα κάτσω να σκεφτώ και την επίλυση του προβλήματος, γιατί πολύ απλά δεν είναι πρόβλημα. Αυτό πρέπει να το θυμάμαι!
Είναι ένα συνάισθημα σαν όλα τ'άλλα, με τα καλά και τα κακά του και το οποίο πρέπει να δεχτώ και ν'αποδεχτώ.
Το μόνο σίγουρο και εντυπωσιακό είναι το πόσο δυνατή/ευέλικτη νιώθω μέσα απ΄την μοναξιά μου..το πόσο εύκολα μπορώ να χειριστώ κι άλλες παρόμοιες καταστάσεις..το πόσο λάθος βγαίνω κάθε φορά .. Ο λόγος;;;

"Κάθε που νιώθω μοναξιά
Σκέφτομαι πως υπάρχεις
Και θέλω να 'ρθω εκεί κοντά
Τίποτα να μην πάθεις"

συναίσθημα..ΘΥΜΟΣ

Τί περιμένατε;
Να ξεκινήσω γράφοντας για..την αγάπη, την φιλία, κλπ; Αυτά είναι τα "εύκολα" συναισθήματα. Το ζόρι το τράβας σ'αυτά που..χάνεις την μπάλα, ας πουμε.

Θυμώνω λοιπόν όταν νιώθω ότι κινδυνεύω -από κάτι υπαρκτό ή όχι, δεν έχει σημασία-, όταν πονάω -σωματικά & ψυχικά-, όταν γενικά οι ανάγκες και τα θέλω μου δεν ικανοποιούνται, όταν .."ανακαλύπτω" πως η προσπάθειά μου, οι πεποιθήσεις μου και οι φιλοδοξίες μου δεν αναγνωρίζονται, όταν απλά κάτι δε πάει καλά!

Τραγικό να το πω; δε ξέρω,,αξιοσημείωτο όμως είναι σίγουρα το πόσο διαφορετικά χαρακτηρίζεται ένας θυμωμένος άντρας από μια θυμωμένη γυναίκα.
Δώστε βάση: ο άντρας όταν θυμώνει τονίζει τον αντρισμό του & την αρρενωπότητά του. Είναι.."μάγκας".
Η θυμωμένη γυναίκα είναι απλά "τρελή" ή "στριμμένη".
Γιατί; Γιατί έχουμε μάθει -εμείς οι γυναίκες- να ευχαριστούμε και να φροντίζουμε τον άλλον,, αυτόν τον ρόλο έχουμε μάθει. Το ακριβώς αντίθετο οδηγεί στην αποδοκιμασία των άλλων.

Προσωπικά, δε με αγγίζει κ α θ ό λ ο υ το παραπάνω ..πρότυπο.
Διότι.."άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα θα σας ρημάξω στις κλοτσιές στην ανηφόρα "..χμ!